Znajdź laboratorium, w którym wykonasz badanie
W Internecie można znaleźć wiele informacji na temat wirusa zika (ang. zika virus – ZIKV). Czy wszystkie są prawdziwe? Przedstawiamy 5 niepodważalnych faktów na temat tego wirusa:
Zakażenie ZIKV należy do chorób tropikalnych, które rozprzestrzeniane są przez komary z rodzaju Aedes, ale wirus ten może być również przenoszony drogą płciową. Jeszcze niedawno uważano, że transmisja ZIKV możliwa jest jedynie przez nasienie, jednakże w lipcu 2016 roku Centra Kontroli i Prewencji Chorób (ang. Centers for Disease Control and Prevention – CDC) opublikowały informację o pierwszym przypadku przeniesienia ZIKV z kobiety na mężczyznę, który odnotowano w Nowym Jorku. Jeśli Twój partner jest lub był zakażony ZIKV albo podróżował do miejsc, w których rozprzestrzenia się ten wirus, zaleca się używanie prezerwatywy przez okres od 8 tygodni do 6 miesięcy.
Zazwyczaj choroba przebiega bezobjawowo lub bardzo łagodnie. Jeśli symptomy występują, to są one przeważnie niecharakterystyczne i najczęściej jest to gorączka i wysypka. ZIKV może również powodować bóle mięśni, stawów oraz bóle głowy i zapalenie spojówek.
W przypadku kobiet w ciąży infekcja ZIKV jest bardzo niebezpieczna. Do najpoważniejszych skutków zakażenia należy mikrocefalia płodu, która jest wadą rozwojową charakteryzującą się nienaturalnie małymi wymiarami czaszki. Największe ryzyko niesie zarażenie w pierwszym trymestrze ciąży.
Jeśli planujesz wyjazd lub przebywasz w kraju, w którym istnieje zagrożenie zakażeniem ZIKV, podejmij kroki, aby zapobiec ugryzieniom komarów. Szczególnie ważna jest ochrona podczas wychodzenia na zewnątrz, zwłaszcza o świcie i zmierzchu, gdy komary są najbardziej aktywne. Najlepszym sposobem na uniknięcie ukąszeń jest użycie repelentu zawierającego pikaridynę, olejek cytrynowo-eukaliptusowy i DEET o wartości co najmniej 20% lub IR3535. Zawsze przestrzegaj wskazań na etykiecie produktu.
Po powrocie z podróży łatwiej jest badać przeciwciała niż szukać wirusa, gdyż występuje on we krwi w niewielkiej ilości. Zazwyczaj do diagnozowania ostrej infekcji wykorzystywane są przeciwciała w klasie IgM. Powstają one już w ciągu 3–5 dni od pierwszego kontaktu z wirusem i pozostają wykrywalne we krwi przez kilka tygodni. Z niewielkim opóźnieniem (mniej więcej od 8. dnia) we krwi pojawiają się przeciwciała w klasie IgG. Przeciwciała te zwykle utrzymują się miesiącami, a nawet latami. Z tego powodu pojedyncza próbka, w której wykryto przeciwciała w klasie IgG, nie pozwala na różnicowanie pomiędzy ostrym zakażeniem a przebytą infekcją. W takim przypadku należy wykonać po06nowne badanie po upływie 2–4 tygodni.
Dodaj komentarz