Znajdź laboratorium, w którym wykonasz badanie

Znajdź laboratorium














Gorączka muchy piaskowej

 

Gorączka muchy piaskowej

Wirusy gorączki muchy piaskowej (z rodzaju Phlebovirus należącego do rodziny Bunyaviridae, obejmującej ponad 200 typów) po raz pierwszy zostały wyizolowane z muchy piaskowej gatunku Phlebotomus papatasi. Obecnie znane są 4 serotypy wirusa tej choroby (sycylijski – SFSC, neapolitański – SFNV, toskański – TOSV i cypryjski – CYPV). Serotypy cypryjski i sycylijski są do siebie bardzo zbliżone; najbardziej rozprzestrzenione są serotypy sycylijski i neapolitański.

W regionach endemicznych (takich jak Chorwacja, Cypr, Egipt) wirus ten jest bardzo powszechny i dotyka 60% populacji. Na Cyprze bardzo często obserwuje się zakażenia drugiego i trzeciego stopnia, podobnie jak pośród żołnierzy Armii Izraelskiej.

Wirusy gorączki muchy piaskowej przenoszone są na ludzi przez różne gatunki much piaskowych. Głównym wektorem jest mucha Phlebotomus papatasi, występująca w tropikalnych i subtropikalnych regionach Azji, Afryki i Ameryki, ale spotykana również wszędzie tam, gdzie średnia temperatura utrzymuje się powyżej 10°C. W Europie występuje przede wszystkim w regionie Morza Śródziemnego, czasami pojawia się także w Europie Środkowej.

Objawy gorączki muchy piaskowej

Okres inkubacji wynosi od 2 do 7 dni. Główne objawy choroby to wysoka temperatura do 40°C, której towarzyszy ból głowy (głównie w okolicy czołowej), ból gałek ocznych, zaburzenia widzenia, bóle mięśni, pleców i stawów. Często występuje także zapalenie spojówek obydwu oczu. Dodatkowo mogą pojawić się nudności i biegunka. Zazwyczaj choroba ustępuje po 4 dniach. Ból głowy w okolicy czoła może utrzymywać się przez tygodnie, a nawet miesiące. Po bezgorączkowym okresie, trwającym od 7 do 14 dni, może rozwinąć się aseptyczne zapalenie opon mózgowych, przebiegające z lub bez podwyższonej temperatury. Taki przebieg choroby obserwuje się wśród infekcji serotypem sycylijskim i toskańskim. Ponadto mogą wystąpić takie komplikacje, jak: ciężkie zapalenie mózgu i opon mózgowych lub zapalenie mózgu z zajęciem nerwu czaszkowego. Czasami obserwuje się uogólnione komplikacje, np. powiększenie wątroby, zajęcie nerek, tendencję do krwawień i obniżoną krzepliwość krwi. Zazwyczaj rokowania w tej chorobie są dobre.

Diagnostyka gorączki muchy piaskowej

Oprócz objawów klinicznych we wczesnej fazie choroby obserwuje się limfocytopenię i powolny wzrost białka C-reaktywnego (CRP) oraz specyficznych przeciwciał IgM, a po kilku dniach – przeciwciał IgG we krwi. W przypadku zajęcia ośrodkowego układu nerwowego w płynie mózgowo-rdzeniowym obserwuje się pleocytozę limfocytową i wewnątrzoponową syntezę przeciwciał. Przeciwciała klasy IgM można wykryć nawet rok po wystąpieniu zakażenia. Poziom przeciwciał IgG wzrasta powoli, osiągając najwyższe stężenie w czasie rekonwalescencji i może utrzymać się we krwi przez kilka lat.

Leczenie i profilaktyka gorączki muchy piaskowej

Dostępne jest jedynie leczenie objawowe. Zapobieganie chorobie polega głównie na unikaniu ukąszeń owadów poprzez stosowanie repelentów, moskitier oraz noszenie ubrań z długimi rękawami i nogawkami.